karın ağrısı

yeni takıntım: empire online daily quiz. pek başarılı sayılmam. ama olduğumda, nasıl seviniyorum anlatamam. anlatmaya çalışıyım: işte bu! diye sesleniyorum içimden. kendi kendime tabii. bazen de zaten hiç önemli olmadığını düşündüğüm bilmemezlikler yaşıyorum.

şimdi durum şu: angels in america'yı bitirdim. geçen akşam atilla ve çiğdeme de birazcık çekinerek bulunduğum itiraftaki hislerim hiç değişmedi (o akşam monoloğumu yaparken, belki benim bastırmaya çalıştığım şiddetimden, onlar da pek karşı çıkar gibi durmadılar). ben, ikinci dünya savaşıydı,yahudilerdi, normandiya çıkartmasıydı gibi amerikan saçmalıklarından zaten çok sıkıldım. bunun angels in amerikayla ne alakası var diyeceksiniz. görünürde yok. ama aslında var. bu insanların savaştan sonra ellerine aldıkları en önemli text book is the bible. bana ne ulan! bana ne incil in ayetlerinden surelerinden, asla karşılaşmayacağım ve kendilerinin de bunlardan amerikada olmaz dedikleri meleklerinden. bana ne ya! size de ne. bizleri hiç ilgilendirmiyor tüm bunlar. evet oyunculuklar çok iyi. eee. biz zaten bilmiyor muyduk meryl'in al'in ya da emma'nın ne kadar içli birer oyuncu olduklarını. böyle bir stage act'i dizi yapmanın ne gereği vardı? peki ben sevmedim mi angels'ı, keyifle izledim mi? evet. bazen... mary louise parker ve valium overdose ettiği sahneler çok güzel örneğin, kafasının çalışışı çok güzel, patrick stewart çok güzel, keşke daha çok karşımıza çıksa. mary ve justin kirk ikilisi zaten weeds'de de devam ettirmekteler ilişkilerini. (hatta önümüzdeki sezon baya karışıcak o ilişki justin'in bilinçsizce yaptığı içsel keşifler doğrultusunda)
konuyu dağıttım yine. sonuç olarak fazlasıyla uzatılmış, konudan da şaşılmış bir yapım olarak nitelendiriyorum angels in america'yı ve yoluma devam ediyorum.
iyi günler dilerim.